In de hoop een bijdrage te kunnen leveren aan het verminderen van de taboe op miskramen schrijf ik hier onze ervaring van oktober 2014. Als je geen zin hebt in een zielig verhaal, moet je het vooral niet lezen! Ik besef me dat het verhaal kwetsend zou kunnen zijn voor mensen die een veel langere tijd (hebben) moeten wachten op zwanger worden, voor mensen met meerdere miskramen of voor mensen voor wie het op een andere manier een gevoelig onderwerp is. Ik denk tóch dat het belangrijk is om het onderwerp open te gooien en er met elkaar over te praten: ik voelde me erg eenzaam tijdens het hele gebeuren en had graag wat van de ‘lotgenoten’-verhalen gehoord vóór dat het bij ons misging, zodat ik beter wist wat me te wachten stond.

Goed nieuws

In mei 2014 besloten we te gaan proberen een kindje te krijgen. Ik stopte, na meer dan 10 jaar, met de Nuvaring. We besloten eerst één natuurlijk cyclus af te wachten en het dan te gaan proberen. Gelukkig werd ik precies volgens schema na een cyclus van 28 dagen ongesteld. We hadden groen licht en konden beginnen.

Beiden stopten we met cafeïne gebruiken. Roken en drinken deden we sowieso al niet.  Tevens begon ik met het slikken van folaat.

Nadat de eerste drie maanden voorbij waren zonder zwanger te zijn, kwam bij mij de stress. Ik was bang dat er iets niet goed zou zitten in mijn lichaam. Ook over het jarenlang achteloos anticonceptie slikken begon ik me druk te maken: had ik mijn kans op een kindje stuk gemaakt door al die hormonen? Iedereen in m’n omgeving probeerde me te vertellen dat ik geen enkele reden had om me druk te maken, maar ik zag vooral geen enkele reden om te denken dat wij niet toevallig bij die mensen zouden horen die moeite hebben met een kindje krijgen. Stressvolle periode!

In de cyclus van september-oktober, werden we dan tóch zwanger! Ik had juist die cyclus veel stress, huilde veel, was moet en wist zéker dat we niet zwanger waren. Toen m’n ongesteldheid twee dagen te laat was, hebben we toch maar getest. ’s Ochtends om 5 uur werd ik wakker gemiauwd door één van de katten en heb ik een test gedaan. Ze werken immers het best met ochtendurine. Met de test en een klein lampje terug in bed gekropen, tegen Roel aan. Die wist dat ik zou testen en dat ik hem wakkerder zou maken bij goed nieuws.

Bij het minilicht verscheen na een minuut of twee het tweede streepje waar we zo op hadden gewacht! Dolblij pinkten we allebei een traantje weg en hadden we een heerlijk gesprek over wat dit betekende in ons leven. Twee uur later deden we voor de zekerheid nog een digitale test, die gelukkig ook “Zwanger” en 1-2 weken aangaf. Dezelfde dag hadden we toevallig bij mijn ouders afgesproken. Mijn beste vriendinnetje woont in dezelfde stad dus ik probeerde ook met haar af te spreken. Toen dat niet zou gaan lukken heb ik haar gebeld, gezegd dat ze tegelijkertijd op Facebook moest kijken en een foto van de positieve test gestuurd. Ze was minstens zo blij en enthousiast als wij! De hele dag hebben we gechat en was ik door het dolle heen.

’s Avonds bij mijn ouders was ik van plan Jip en Janneke cadeau te doen met een foto van de zwangerschapstest erin en een kaartje erbij. Alles helemaal klaar gemaakt en thuis op bed laten liggen 😉 Daarom hebben we ze het ‘gewoon’ verteld. Ook die waren ongelofelijk blij! Wat een mooi moment om zoveel vreugde te kunnen delen.

De dagen erna leefden we op een soort wolkje. We belden schoonouders voor een afspraak en iedereen was ontroerd en vrolijk!

Slecht nieuws

Helaas ging het tien dagen na de positieve test op vrijdagavond mis. Na een heerlijk avondje eten bij (zwangere!) vrienden, kwam ik thuis en bloedde ik een beetje. Paniekerig hebben we gegoogled en de huisartsenpost gebeld. Volgens Google verliest 1 op de 5 vrouwen bloed tijdens de zwangerschap en is het bij de helft een miskraam. Van een kans van 1 op 10, zaten we dus ineens op een kans van 1 op 2 op een miskraam. De nacht verliep onrustig. Tussen 12 en 2 ’s nachts had ik heftige menstruatiekramp, daarna heb ik nergens last meer van gehad. In retrospect zal ik in die uren het vruchtje hebben verloren. Zaterdag had ik een verjaardags-afstudeer-feestje gepland staan, die ik in de ochtend heb afgezegd. De reden heb ik erbij vermeld. We hadden besloten gewoon tegen iedereen open te zijn over de zwangerschap en waren het roerend met elkaar eens dat we dat ook over de miskraam zouden zijn.

Zaterdag heb ik veel gehuild. Gelukkig stonden na een paar uur mijn beste vriendin en beste vriend op de stoep. Samen hebben we veel gepraat en ik had aan hen veel afleiding. Het bloeden bleef minder dan een normale ongesteldheid zou zijn, dus ergens hield ik hoop ondanks de krampen van de nacht ervoor. Symptomen van de zwangerschap had ik sowieso nog niet echt gehad, behalve vermoeidheid, dus daaraan kon ik niet afleiden of het tóch nog goed zou gaan.

Het hele weekend hebben we in een soort waas doorgebracht. Ik heb leren armbreien en diverse sjaals gemaakt en andere mensen hebben boodschappen gedaan en gekookt.
Maandagochtend hebben we samen een zwangerschapstest gedaan, die al negatief terugkwam. Het bloedde stopte later die dag. Ik heb nog een maand lang het gevoel gehad niet ‘leeg’ te zijn, het leek me te weinig bloed om zo’n groot emotioneel verlies mee te verklaren. Gelukkig kreeg ik dat lege gevoel na de periode erna wel, waardoor ik het na een maand beter af kon sluiten.

We wisten maar 10 dagen dat we papa en mama zouden worden, maar toch voelde het als een enorm verlies. Rationeel kon ik van alles goed praten: we wisten nu dat we vruchtbaar waren, het was binnen een half jaar gelukt dus dat zou vast weer gebeuren, de natuur heeft een niet-levensvatbaar kindje laten gaan, dat is alleen maar mooi, etc… Emotioneel was het een heel ander verhaal: ik had mezelf al helemaal gezien met de eerste zwangere Sinterklaas en Kerst, een kindje wat verwekt was toen we nét verloofd waren én een kindje wat rond de zomer Solstice was uitgerekend. Ik vond het een tijd best moeilijk om me over het faal-gevoel heen te zetten en heb allerlei redenen willen zoeken voor ons verloren vruchtje. Gelukkig zijn we na een paar maanden weer zwanger geworden van ons Boontje, wat de miskraam een stuk beter te verdragen maakt (achteraf gezien…). Als de uitgerekende dag van het vruchtje in juni voorbij komt, wil ik een boompje planten om het echt helemaal af te kunnen sluiten.