Alex

In dit verhaal lees je over de geboorte van mijn derde kindje. Het verhaal van Vera, de oudste, lees je hier, en het verhaal van Lena lees je hier.

Laatste kerstvakantiedag

Vrijdagochtend 4 januari word ik wakker met licht slijmerig bloedverlies en menstruatiekramp. We hebben een gezellige laatste vakantiedag van Roel thuis met de meisjes, waarin ik vooral rustig op de bank zit te werken en haken. Ik vertaal nog een aantal patronen en ben heerlijk op m’n gemakje. Roel is de hele dag vrij en thuis en bouwt heerlijk met de meiden treinbanen, richt dierentuinen in en leest heel veel Pluk van de Petteflat voor.

Gedurende de dag heb ik af en toe een wee. Ik kijk wel eens op de klok hoe laat, maar vergeet dan vaak voor de volgende alweer hoe laat ik gekeken had. Ze voelen absoluut nog niet urgent en ik ontdek er geen duidelijk ritme in. Rond avondeten bel ik nog even met de verloskundige: acht zij het raadzaam om de meisjes toch alvast naar de oppas te brengen, of is er een kans dat ik nog weken zo door zou lopen? Ze weet het ook niet zeker, acht de kans wel groot dat het doorzet, maar omdat de regelmaat nog ver te zoeken is, leggen we de meisjes nog gewoon samen in hun eigen bedjes. Bij het naar bed gaan vertel ik, nogmaals, aan Vera dat het zo maar eens zou kunnen dat we haar “een keer” ’s nachts wakker maken om te gaan logeren en dat we van te voren niet weten wanneer dat gebeurt. Ze vindt het prima en logeren lijkt haar leuk.

Na het op bed leggen van de kinderen komen de weeën iets dichterbij elkaar. Ik hoef me er nog niet op te concentreren en ben nog gewoon lekker bezig met het vertalen van een haakpatroon, met een fijn muziekje op de achtergrond. Het bloedverlies wordt ook niet erger of meer. Roel doet de afwas en ruimt de kamer nog een beetje op. Ik vraag me op dit punt af of het wel of niet gaat beginnen. Bij beide eerdere bevallingen begon het feest met gebroken vliezen en daarna direct regelmatige, duidelijke weeën. Dit verloop (her)ken ik niet! Ik besluit vroeg naar bed te gaan en manlief gaat gezellig met me mee.

Toch echt begonnen…

Tussen 21 en 21.30 krijg ik, al lezend, 3 weeën in bed, het lijkt dus nu wel echt begonnen te zijn! We gaan uit bed en bellen de gastouder: daar kunnen de meisjes vannacht gelukkig terecht. Roel zet alvast de doos met het bad, het kraampakket en wat andere dingen in de woonkamer. We pakken wat spulletjes voor de meiden in, rijden de auto voor en dan tilt Roel ze uit bed. Vera zegt niet zoveel, maar is ook niet verdrietig. Ze doet het echt super goed voor een meisje wat niet zo goed tegen onverwachte omstandigheden kan: ze zit in haar pyjama in de auto onder een stapel dekentjes. Roel haalt dan Lena slapend van zolder. We vertellen ze dat de baby komt en Lena reageert, als ze beneden in de auto wakker wordt, “Lena wakker, auto, auto rijden!” heel erg blij! Wat een avontuur zo midden in de nacht in je slaapzak 😉 Ik heb Lena op schoot en zit achterin naast Vera, die wel vastzit in haar stoeltje, voor dat kleine stukje durven we het met Lena “los” aan.

Bij de gastouder aangekomen reageren beide meisjes zoals gebruikelijk heel blij. Ze hebben het hier duidelijk naar hun zin. Roel en ik leggen boven de kindjes zelf in hun bedjes. Ze kennen het daar goed en slapen er ook regelmatig overdag. Het is even lastig bij het weggaan, maar nog voor we thuis zijn krijg ik een appje dat de kindjes alweer slapen. Roel rijdt gelukkig altijd veilig, dus het is helemaal niet erg om nog even buiten te zijn. Fijn gevoel beide!

 

Pauzetijd

In het hele proces van weggaan en terugkomen zijn m’n weeën gestopt. Ik weet dat dit vrij normaal is door de adrenaline, maar voel me wel een beetje lullig: wat als het nu niet doorzet en we de meisjes morgen weer gewoon, zonder baby, ophalen? Roel begint met het bad opzetten en ik bak een appeltaartje. Daarnaast zetten we een fijn muziekje aan en branden we wat kaarsjes. Langzaam, en zoals verwacht en gehoopt, komen de weeën weer op gang. Ze zijn nog steeds goed te doen, dus ik versier het huis nog een beetje met leuke affirmatiekaartjes van Zwaan op de Maan en we ruimen een beetje op. Het bad wordt opgezet, dat is zo klaar, maar daarna begint het hele lange proces van vullen. Ons leuke, fijne, ecovriendelijke huis heeft maar een warmwatervat van 90 liter, daarna is het warme water 1,5 uur lang op. Een bevalbad heeft 625 liter inhoud, dus Roel heeft heel wat meters gemaakt met waterkokers, pannen kokend water van het fornuis en kannen water uit de Quooker. Het geluid van de waterkokers was ik op een bepaald moment wel zat, maar het was super fijn dat Roel zo hard heeft doorgewerkt, zonder gestresst over te komen.

 

Het bad staat gewoon lekker middenin de woonkamer. Rond middernacht worden de weeën zo intens dat ik er echt op moet letten. Ik krijg een appje van m’n moeder dat ze terug zijn gekomen van vakantie en bel haar nog even: er komt een kleinkindje aan deze nacht! We vragen de verloskundige, kraamzorg en geboortefotograaf om onze kant op te komen.

In bad

De verloskundige komt binnen en regelt de dingen die ze nodig heeft. Als de bedrijvigheid wat minder lijkt te worden, krijg ik zin om in bad te gaan. Ik heb het inmiddels koud, ondanks dikke trui en joggingbroek, en verlang naar het gemak en de warmte van bewegen in water. Ergens in m’n hoofd zit een stemmetje dat zegt dat ik moet blijven bewegen, dat blijkt, later, een goed thema te zijn in deze baring (en wellicht ook in m’n leven)…

Rond een uur of 1 stap ik in bad. Heerlijk warm, zacht, omhullend. Ik kan vaak van houding verwisselen en ervaar het echt als heel prettig. Ik kan iedereen nog gewoon goed zien, maar ook m’n ogen dichtdoen of naar een kant van het bad verkassen waar niemand is. De fotograaf komt ook binnen en een uur later volgt ook de kraamzorg. De prachtige foto’s zijn allemaal van Zwaan op de Maan, onze lieve geboortefotograaf, die echt een mooie toevoeging aan ons geboorteteam vormde. Ik voel me niet ontprettig bekeken, iets waar ik door de grotere hoeveelheid aanwezigen deze keer (waar we zelf heel bewust voor kiezen), wel even bang voor ben geweest. Ik ervaar de aanwezigheid eigenlijk vooral als heel gezellig: er wordt wat gekletst over bevallingen en babies, over badbevallingen en namen, en ik raak er heerlijk door afgeleid als ik een wee pijnlijk vind. Uiteindelijk dooft dit geklets vanzelf uit als ik het nodig heb, zonder dat ik daar iets over hoef te zeggen, heel prettig!

Keerpunt

Tot dusver is het allemaal een hele ideale bevalling, net als bij Vera en Lena. Er komt een punt dat ik zelf het hoofdje duidelijk kan voelen van binnen met mijn vingers, dus ik raak in de overtuiging dat het kindje er bijna zou kunnen zijn. Het voelt nog wel alsof er iets tussen zit, maar of dat vliezen zijn, of een stuk baarmoeder, dat weet ik (uiteraard) niet. Geen ervaring mee! De weeën worden heftiger en ik krijg het idee dat ik moet persen, maar ook dat dat geblokkeerd wordt door iets. Daarvan raak ik in paniek: bij Lena was dit een punt waarop ik dacht dat ik er bijna was, en toen duurde het nog uren met persdrang en veel moeite, weinig pauze en veel pijn om haar te laten draaien. Ik word angstig, moet huilen, raak paniekerig tijdens de weeën. Gelukkig zit er tussen de weeën nog wel flink wat rust voor mijn gevoel, waardoor ik het minder “gemeen” vind dan bij Lena, want toen zat er voor mijn gevoel geen pauze meer in. In die pauzes kom ik ook nog wel wat tot rust en laat ik me kalmeren door lieve Roel en de verloskundige.

Deze fase lijkt voor mij heel lang te duren en als ik na een tijdje weer van binnen voel, voel ik het hoofdje verder weg dan eerst, waardoor ik nóg paniekerig word. Ik vraag de verloskundige mij te toucheren, waarna ze zegt dat het kindje al goed diep ligt. Ik begrijp haar niet goed, diep klinkt voor mij als ver weg en niet als bijna geboren, dus ook dat bevestigd mijn gevoel dat er iets stagneert. Na uitleg snap ik haar beter, maar m’n gevoel gaat helaas niet weg. Ik weet dat er iets moet veranderen, maar kan ook niet meer echt nadenken over hoe dan en wat dan.

Ik voel me in dit hele proces overigens gelukkig wel heel geliefd, warm, welkom, gezien, gehoord en begrepen. Ik heb het idee dat er echt naar me geluisterd wordt en met me mee gevoeld wordt. Er komen complimenten over hoe goed het gaat, Roel zegt constant lieve dingen tegen me en daardoor is het, ondanks de paniek en het verdriet, allemaal nog steeds te overzien. Gedachten over ziekenhuis en pijnbestrijding zijn er soms, maar ik overzie ook niet hoe dat dan zou moeten, dus ik praat er niet over.

Een heel fijn, gezellig, bijkomend punt, dat echt óók heel anders is dan bij de andere bevallingen, is dat ik de baby de hele bevalling nog heel goed voel. Er wordt flink geschopt in m’n buik en het kindje is, net zoals in de gehele zwangerschap, een gezellige aanwezigheid. Het is me ook nog steeds super duidelijk dat er een jongetje komt, ook al hebben we dat nooit laten bekijken met een echo.

Beweging

Na een tijd, voor mijn gevoel uren, maar terugrekenend kan dat niet, besluiten we om in beweging te komen. Bij Lena’s baring heeft dit echt hét verschil gemaakt, ik voelde haar na traplopen ineens in de goede positie draaien en toen was ze er heel snel. Ik ga, ondersteund door iedereen, uit bad en wordt afgedroogd en in m’n badjas geholpen. Dan volgt een ingewikkelde tocht van 10 meter naar het toilet 😉 Daar zittend krijg ik nog een paar weeën, met hele lange pauzes ertussen. Ik huil, vloek, spreek m’n angsten uit en schreeuw. Het lucht op, ik voel me beter, maar heb ook het gevoel dat ik flauwval en ineens voel ik ook het kindje in mijn buik een heel eind zakken. Ik voel weer met een vinger van binnen en voel nu heel duidelijk, vlakbij de uitgang, een hoofdje in de vliezen. Absoluut een ander gevoel dan eerst, dus absoluut overtuigd dat het nu heel snel gaat. Even geloof ik niet dat ik terug naar het bad kan lopen, maar gelukkig red ik het, goed ondersteund door de verloskundige en Roel.

 

Persen

In bad krijg ik direct hele overtuigende persdrang en lukt het weer goed om in het proces te zijn. Het voelt echt oprecht super fijn om iets te kunnen dóen waarvan ik weet dat het werkt, in plaats van te willen persen als je weet dat t niet gaat werken omdat er nog geen ruimte is. Ik kan goed bij mezelf voelen wat er gebeurd met mijn hand en voel het hoofdje naar buiten bewegen. Als het hoofdje staat brandt het, maar het water werkt verzachtend en verkoelend en heel fijn. Als het hoofdje staat, zitten de vliezen er nog in tact om heen! “Met de helm op geboren” heet dat en aan die kindjes werden vroeger allerlei paranormale eigenschappen toegeschreven. Over 30 jaar weten we wat daarvan waar is voor ons kindje 😉

Bij het naar buiten persen van het hoofdje breken de vliezen en twee persweeën later ligt er ineens een prachtig kindje op mijn borst. Ik heb het babietje zelf onderwater aan kunnen pakken: zo mooi! Heel tof gevoel dat de eerste die mijn baby aanraakt, ook degene is die ‘m al die maanden gedragen heeft, en niet een of ander anoniem ziekenhuispersoonslid.

Met heel veel kusjes en knuffels en lieve woordjes ligt de baby een tijdje op m’n borst. We kijken naar het geslacht en ontdekken wat we eigenlijk al wisten: we hebben een zoon! Hij heeft wat moeite met ademen en blijft nog een beetje grauw. Na even knijpen in de navelstreng huilt ie wel, maar nog niet echt overtuigend. Omdat de navelstreng nog goed klopt, krijgt hij nog gewoon bloed en zuurstof, dus we maken ons geen zorgen om hem. Fijn dat iedereen ons de kans geeft om gewoon een beetje te landen. We blijven ongeveer een halfuurtje in bad zitten, met ons zoontje onder natte warme doeken, voordat ik besluit dat ik er wel uit wil.

Transitie

Weer ondersteund aan alle kanten stap ik uit bad, nu een mama van drie prachtige kindjes. Wat een transitie kan het zijn tussen in en uit bad stappen: bij het eerst in bad stappen om 1 uur was ik optimistisch en blij, bij het uit bad stappen om 3 uur 20 was ik paniekerig en wanhopig, bij het terug in bad stappen om 3 uur 35 zelfverzekerd en hoopvol en nog zwangere mama van twee dochters, dan bevallen om 3 uur 50 en dan om 4 uur 20 ineens als super trotse niet-zwangere kraamvrouw met drie kindjes het bad uit. Ongelofelijk mooi, en dat in je eigen woonkamer.

Nageboorte

We gaan op de bank liggen en onze prachtige zoon begint meteen te drinken. Bij het aanhappen zien we dat zijn tongriempje zo kort is dat zijn tongetje een hartvormpje heeft, maar voor nu lijkt hij daar geen last van te hebben. Door het drinken krijg ik een paar zeer pijnlijke naweeën, gemeen zijn die! Ongeveer 40 minuten na de geboorte van Alex komt ook de placenta en nog weer een kwartier later knipt Roel de navelstreng door. We doen er een cordring omheen, in plaats van een navelklem of veter, wat een fijn alternatief is dat zeg!

Rond 6 uur vertrekken de verloskundige en kraamzorg en gaat de fotograaf nog even boven slapen voor ze weer naar huis rijdt. Roel gaat met onze zoon in de hangstoel zitten en ik ga boven eventjes slapen. Het lukt me zowaar om een tijdje te tukken! Ons zoontje heeft nu nog eventjes geen naam, omdat we twijfelden tussen twee namen. Als Roel met hem naar boven komt om ook te slapen besluiten we dat we hem Alex gaan noemen.

Terugblik

Ik kijk nu, vijf dagen later, heel positief terug op de bevalling. Ondanks de heftigheid van de angst en de paniek en het verdriet daarom, ben ik blij dat proces doorgemaakt te hebben. Doordat het wéér “gewoon” lukte om op eigen kracht te bevallen, heb ik nu meer vertrouwen in mijn lijf. Ik denk dat het voelen van een enorme blokkade in mijn lijf, daarbij tegen m’n zin in in beweging komen en daardoor die blokkade oplossen, wel eens een hele wijze levensles zou kunnen zijn. Ik ga daar de komende tijd mee aan de slag: wat gebeurt er als ik ergens weerstand bij voel en ik kom fysiek (meer) in beweging.

Dankbaarheid

Ik ben super dankbaar voor de mensen die aanwezig waren bij de geboorte van Alex. Het was een fijn team van mensen die allemaal onuitputtelijk vertrouwen leken te hebben in mij en het geboorteproces, zelfs toen ik dat zelf helemaal kwijt was. Lieve woorden, zachte aanrakingen, maar zeker ook suggesties en tips, hebben allemaal geholpen om een fijne bevalling te hebben. Doordat iedereen rustig bleef, kon ik ergens, heel ver weggestopt ;), ook vertrouwen houden in een goede afloop. Ik zag de weg ernaartoe niet altijd, maar wist wel dat ik en mijn babietje veilig waren in de aanwezigheid van alle toppers bij ons. Ik kan iedereen adviseren om bij zwangerschap te zoeken naar mensen waarbij je je rust kunt vinden, die je vertrouwt, waarbij je echt gelooft dat ze het beste met je voor hebben.